Rozdział trzydziesty-ósmy. ♥

Rozdział  trzydziesty-ósmy
* Lexi *

Całowaliśmy się i całowaliśmy. Zaczęłam wkładać moje ręce pod jego koszulkę, ale Liam odepchnął mnie leciutko i smutno powiedział :

- Lexi my nie możemy…- ja od razu zeszłam z niego usiadłam obok i muszę powiedzieć, że poczułam się strasznie

- Ale…

- Ale to nie w porządku wobec Nialla mimo tego, że on krzywdzi cię jeszcze bardziej.- mówił zakładając koszulkę i spodnie. Ja usiadłam na brzegu łóżka

- Jak to krzywdzi mnie jeszcze bardziej? –zapytałam zdezorientowana

- Dowiesz się nie długo.

- Jak to niedługo?

- A no tak, nie długo- powiedział i otwierał drzwi od pokoju żeby iść do siebie

- Aha, czyli rozumiem, że teraz mnie zostawiasz?- krzyknęłam oburzona

- Sama wiesz, że Niall niedługo wróci.- odpowiedział stojąc w drzwiach

- Jeeezu, dobra idź sobie, jak chcesz.- odpowiedziałam trochę rozczarowana

Zamknął za sobą drzwi i poszedł do swojego pokoju. Ja opadłam na łóżko i myślałam o tym co przed chwilą się wydarzyło. Po pierwsze: jestem nieodwracalnie zakochana w dwóch wspaniałych chłopakach, po drugie: nie wiem co oni czują do mnie i czy w ogóle coś czują, po trzecie: mam ochotę płakać, po czwarte: trzęsę się gdy przypominam sobie słowa Liama „ On krzywdzi cię jeszcze bardziej” no i po piąte: czuję się okropnie i mam straszne wyrzuty sumienia. Chciałam zasnąć, żeby nie widzieć Nialla w takim stanie jak na urodzinach Roksany i nie chciałam z nim rozmawiać, nie po tym co działo się przed chwilą. Zgasiłam tylko jedyną lampkę która świeciła, nie była daleko bo stała na stoliczku koło łóżka. Przekręcałam się z boku, na bok i nic. Minęło chyba z 30 minut, a ja nie mogłam zasnąć. Postanowiłam wziąć relaksacyjną kąpiel. Nalałam gorącej wody do wanny, pozapalałam zapachowe świeczki, zgasiłam światło i nalałam jakiś olejków do wody. Kiedy wszystko było już gotowe weszłam do wanny i po chwili siedziałam już cała przykryta pianą. Mimo wspaniałego nastroju wcale się nie zrelaksowałam, chociaż próbowałam, ale mimo wysiłku myślałam tylko o Liamie, jego słowach i Niallu. Zamknęłam oczy i próbowałam sobie wyobrazić co słychać u Roksany, na pewno świetnie się bawi i nie musi się niczym martwić. Tak jej zazdroszczę, chciałabym teraz leżeć na plaży u boku osoby, którą kocham ( tak, Roksana na pewno kocha Harrego). Myślałam i myślałam. Nagle usłyszałam, że ktoś puka do pokoju, wiedziałam że to Niall pewnie wrócił, więc owinęłam się tylko w ręcznik i poszłam otworzyć drzwi. Miałam rację do drzwi pukał Niall, kiedy mu odtworzyłam on tylko wyminął mnie w drzwiach i położył się na łóżku. Ja usiadłam koło niego.

- Późno wróciłeś..- odezwałam się pierwsza

- A ty szybko wróciłaś.- poczułam ulgę bo nie był pijany

- Byłam już zmęczona i chciałam przyjechać już do hotelu.

- Sama wracałaś?

- Niee, Liam wrócił ze mną.

- Ahh tak, mogłaś poprosić mnie. Wiesz o tym?

- Wiem, ale ty się dobrze bawiłeś, a ja nie chciałam ci przeszkadzać.

- Lexi, przecież ja bym za tobą poszedł w ogień, a ty sugerujesz, że wolał bym zostać w klubie niż zawieść cię do hotelu?- powiedział obejmując mnie ramieniem i pocałował mnie w czoło

- Oj ty już nie bądź taki słodki.- powiedziałam patrząc mu w oczy i bawiąc się jego włosami

- No co? Mówię prawdę.- nagle wszystkie moje smutki znikły i przytuliłam go mocno

- Kocham cię.- powiedziałam mu nieśmiało do ucha.

- Lexi, nawet nie wiesz jak ja mocno kocham ciebie.-i złożył pocałunek na moich ustach, który ja odwzajemniłam- wiesz nie chcę nic mówić, ale jesteś tylko w ręczniku, więc domyślam, że musiałem ci w czymś przeszkodzić

- Taaak, brałam kąpiel- powiedziałam i zaczerwieniłam się

- Oj jak ja lubię jak masz takie czerwone policzki- powiedział znowu mnie całując.

-Dobra to ja zaraz przyjdę.- powiedziałam wstając z łóżka

Weszłam do łazienki i zamknęłam za sobą drzwi. No to nieźle się wkopałam, powiedziałam mu, że go kocham ( i naprawdę go kocham) mimo tego co powiedział Liam. Postanowiłam się nie przejmować, więc tylko wypuściłam wodę, zgasiłam świeczki, ubrałam piżamę i wróciłam do pokoju. Niall leżał odwrócony plecami do mnie. Podeszłam do łóżka i położyłam się koło niego. Patrzeliśmy sobie w oczy, ta chwila była naprawdę piękna.

- Tak cię kocham.- powiedział ciepło

- Ja cię bardziej.- powiedziałam wtulając się w niego.

Leżeliśmy tak z 15 min po czym odezwał się

- Lexi, może pójdziemy już spać, bo na pewno jesteś już zmęczona, jest późno, a ja z chłopakami musimy wstać o 9:00.

- Dobrze, dobranoc.- odpowiedziałam całując go w policzek

-Dobranoc.- odpowiedział uśmiechając się

Odwróciłam się na drugą stronę tak, że leżałam tyłem do niego. Na szczęście tym razem udało mi się i zasnęłam.

Kiedy obudziłam się zobaczyłam stojącego nade mną i uśmiechającego się Nialla.

- Pobudka- powiedział cicho i pocałował mnie w policzek.

Najwyraźniej było już rano bo w pokoju było już bardzo jasno.

- Która jest godzina?- zapytałam siadając na łóżku i przeciągając się

-9:10

- Już późno, trzeba iść na śniadanie.

- Tak, będzie za 30 minut.

- Ok, to ja w tym czasie idę się ubrać.

Wzięłam z walizki ciuchy i poszłam się ubrać. Przemyłam twarz, wyprostowałam włosy, oczy przejechałam tylko tuszem i ubrałam się w< klik >. Kiedy wyszłam z łazienki zobaczyłam, że Niall pisze z kimś sms i uśmiecha się do ekranu.

- Z kim piszesz?- zapytałam siadając koło niego i pocałowałam go w policzek

- Z nikim ważnym.- odpowiedział całując mnie w usta- wiesz, wyglądasz bardzo ładnie jak masz mało makijażu- przerwał, ale po chwili całował mnie dalej

- Dobra, dobra ty się nie zapominaj. Chodźmy na śniadanie.

- Dobrze.- odpowiedział łapiąc mnie za rękę.

Wzięłam jeszcze tylko kartę od pokoju i zjechaliśmy na dół. Nagle poczułam jakbym dostała zawału, moje serce biło strasznie szybko, a w głowie zaczęło mi się kręcić. Dlaczego? Ponieważ zobaczyłam Liama. Na szczęście on mnie nie widział bo siedział i czytał menu.

- Lexi coś się stało?- spytał Niall

- Nie, wszystko w porządku.- odpowiedziałam, przypomniało mi się, że trzymamy się za ręce, a Liam może nas zobaczyć, więc szybko puściłam jego rękę- ja pójdę wziąć kartę dań.

- Dobrze, ja będę czekał przy stoliku.

Podeszłam do kasy, a obok leżały karty dań. Wzięłam jedną, ale zanim odeszłam w myślach powtarzałam: uspokój się, uspokój się Lexi! Właśnie miałam się odwracać kiedy usłyszałam, że ktoś staje koło mnie, był to Liam.

- O hej. – powiedziałam radośnie

- Cześć.- też starał się udawać szczęśliwego

- Lexi, ja przepraszam, że wczoraj tak wyszedłem, ale miałbym wyrzuty sumienia, bo ty byś tego na pewno żałowała.- powiedział odkładając menu.

- Byłam całkowicie świadoma tego co się działo… a o co chodziło ci z tym, że Niall mnie krzywdzi?- zapytałam patrząc w jego stronę, ale on patrzył na karty

- Mówię ci, że nie mogę powiedzieć. Dowiesz się w swoim czasie. Chciał bym ci powiedzieć.

- Dobrze, a i tak w ogóle to dzięki, że wróciłeś ze mną wczoraj do hotelu. Pewnie chciałeś jeszcze zostać czy coś…- w tym momencie odwrócił się w moją stronę, staliśmy bardzo blisko siebie, patrzyliśmy sobie prosto w oczy.

- Uwierz Lexi, że wczorajszy wieczór to był jeden z najlepszych wieczorów całego mojego życia.  

-Liam, ja nie wiem co mam powiedzieć..- serce biło mi jak oszalałe, jakby zaraz miało wybuchnąć, a ja się jeszcze do niego przysunęłam. Byłam już tak blisko, że czułam jego oddech.

- Czy ty czujesz to samo?- nie odpowiedziałam nic, bo czułam się jak sparaliżowana- Lexi, odpowiedz.- powiedział trochę zawiedzionym głosem

- Czuję Liam!- prawie wykrzyczałam- Właśnie czuję i to mocniej niż się tego spodziewałam.- tym razem powiedziałam już normalnie, odsunęłam się od niego a do oczu zaczęły napływać mi łzy.

- Coś nie tak?- podszedł do nas Niall, bo pewnie wszystkiemu się przyglądał 

- Nie wszystko ok.- odpowiedziałam szybko przecierając oczy

- To dobrze- odpowiedział szorstko Niall, objął mnie ramieniem, posłał Liamowi groźne spojrzenie i odeszliśmy w kierunku stolika.

Niall odsunął mi krzesło, usiadłam na nie a chwilkę później siedział już naprzeciwko mnie. Ja schowałam twarz w ręce i próbowałam powstrzymać się od płaczu.

- Lexi, co on ci zrobił?!- krzyknął na cały głos, ja pociągając nosem spojrzałam na niego

- Nie zrobił mi nic.- odpowiedziałam cicho

- To czemu płaczesz?

- Naprawdę sama chciałabym wiedzieć.-  taka była prawda, tak naprawdę płakałam chyba przez moją bezsilność.

- Lexi, proszę nie płacz, bo jak ja widzę ciebie płaczącą to mi się serce łamie.

-  Dobrze może zamówmy coś do jedzenia?

- Dobra, bo przez to wszystko strasznie zgłodniałem.

- Ty zgłodniałeś? Nie zdziwiło mnie to. Ty jesteś cały czas głodny.- powiedziałam śmiejąc się

- Bardzo śmieszne.- też się trochę zaśmiał.

Zamówiliśmy śniadanie, zjedliśmy i poszliśmy z powrotem na górę. Najgorsze było to, że naszym  wygłupom i czułością przyglądał się Liam, czułam się jak świnia, nawet gorzej. Kiedy byliśmy już w pokoju ja usiadłam na łóżko.

- Lexi, my teraz idziemy na podpisywanie płyt, a później na wywiad w radiu, więc będziemy gdzieś około 16.

-Dobrze, ja przejdę się do miasta, obejrzę okolicę.

- Przepraszam, że nie będę mógł być z tobą, no ale obowiązki wzywają.

- Przestań, ja się bardzo cieszę, że możemy spędzić trochę czasu razem.

- No tak po 16 jestem już wolny, a i pamiętaj uważaj na siebie i jeśli będziesz czegoś potrzebowała dzwoń, na pewno odbiorę.

- Dobra idź już bo się spóźnisz.

- Dobrze, kocham cię.- powiedział, pocałował mnie i wyszedł

No to mam parę godzin dla siebie w Las Vegas, coś czuję, że nie będę się nudziła.


_______________________________________________________________________


Matko już 38 *.*
Jest troszkę dłuższy niż zwykle, ale nie podoba mi się ogólnie :(