Rozdział dwudziesty-czwarty. ♥

Rozdział  dwudziesty-czwarty
* Liam *

Obudziłem się w nocy. Ku mojemu zdziwieniu Lexi spała oparta o mnie. Wyglądała bardzo słodko.  Była tak niewinna i bezbronna jak aniołek. Nie chciałem jej budzić a tym bardziej się od niej odsuwać, więc nic nie robiłem. Siedziałem i myślałem. Gdyby tylko wiedziała, że Niall to zwykły kłamca. Gdyby znała prawdę.. wszystko było by łatwiejsze. Niall to mój najlepszy przyjaciel, więc nie mogę go wydać. Z drugiej  strony Lexi nie zasługuje na to by ją oszukiwano. Naprawdę nie chcę by cierpiała kiedy dowie się co Niall robi. Teraz mimo tego, że mam dziewczynę z którą nie najlepiej mi się ostatnio układa i nie rozmawiamy już wcale od  ponad tygodnia to i tak chciałbym zatrzymać czas i leżeć u jej boku.

* Lexi  *

Kiedy obudziłam mnie Niall zobaczyłam, że spałam oparta o czyjeś ramię. Spojrzałam w górę i zobaczyłam,  że to był Liam. Od razu odskoczyłam od niego i wtuliłam się w Nialla. Spojrzałam na niego był smutny. Ja powiedziałam mu do ucha

- To tylko odruch, nie przejmuj się.

On w odpowiedzi ślicznie się uśmiechnął. Dlaczego byłam oparta o Liama? Czy to  naprawdę był tylko odruch podczas snu? Niall siedział dużo bliżej mnie, a na dodatek zasnęłam w jego objęciach. A najdziwniejsze było to, że wcale nie miałam chęci odsuwać się od Liama . Ale musiałam.

Kiedy stałam wtulona w Nialla spojrzałam przez jego ramię na Liama. Był wściekły no i trochę smutny. Popatrzyłam mu w oczy a on mi. Staliśmy daleka od siebie ale jego oczy widziałam dokładnie. Mówiły: Nie rób tego, proszę. Nie wiedziałam co zrobić więc odeszłam od Nialla i usiadłam koło Roksany. Rozmawiałyśmy chwilę po czym zobaczyłyśmy New York. Po chwili byliśmy pod domem chłopaków. Wróciły wszystkie wspomnienia. Jak to poznałyśmy chłopaków w klubie i spędziłyśmy u nich noc bo nie wiedzieli gdzie mieszkamy. Ahhh tak… coś czuję, że zapamiętam to do końca życia. Roksana sprawdziła na którą mamy samolot. Był na 17:32. W między czasie chłopców odwiedziła ich stylistka. Była bardzo uprzejma i łatwo się z nią rozmawiało.

Przyszedł czas by jechać na lotnisko. W samochodzie siedziałam Niallowi na kolanach, ale nie czułam się tak jak wcześniej. Czułam, że coś jest nie tak a Niall groźnie patrzy na Liama. Miałam tego dość więc usiadłam się na drugim końcu samochodu i gniewnie powiedziałam: O co wam chodzi?!

Po ich minach było widać tyle: Niall jest zły na Liama bo patrzy na niego gniewnie a Liam jest smutny bo spuścił głowę w dół i patrzy w podłogę.

Dojechaliśmy na lotnisko. Szłam przed siebie a za mną szli Niall i Liam. Obydwoje ciągnęli po jednej z moich walizek. Nagle zaczęły schodzić się ich fanki. Ja nie patrząc na nich wzięłam walizki z ich rąk i zaczęłam iść dalej. Słyszałam tylko za sobą głos Liama: Lexi czekaj! Ja szłam przed siebie. Kiedy oddałyśmy już walizki podbieg do nas Liam i powiedział, że gdyby nie to, że powiedział fanką, że będą tu jutro nie mogli by się z nami pożegnać. Ja uśmiechnęłam się tylko troszeczkę. Za to Roksana była zadowolona. Ale czemu tu się dziwić… z Harrym układa się jej tak dobrze. Przytuliłam na pożegnanie już wszystkich z wyjątkiem Nialla i Liama. Pierw podeszłam do Nialla. Ten wystawił policzek na niego palcem. Od razu wybuchnęłam śmiechem, szturchnęłam do w ramię i pocałowałam. Podeszłam do Liama. On stał z głową spuszczoną w dół. Przytuliłam go jak każdego, ale on przytulał mnie coraz mocniej i wcale nie po przyjacielsku. Uścisk był wspaniały. Ale szybko od niego odeszłam kiedy przypomniałam sobie, że wszyscy patrzą w tym Niall z którym już się pogodziłam. Kiedy odchodziłam Liam złapał mnie za rękę i powiedział ciszej, tak abym tylko ja słyszała:

- Obiecaj mi, że nie będziesz płakać jeśli dowiesz się prawdy.

- Jakiej prawdy?- spytałam zdezorientowana

Kiedy chciał mi odpowiedzieć okazało się, że musimy już iść. Zawołam jeszcze tylko Roksanę żeby przestała całować się z Harrym bo nie zdążymy na samolot. Ona nie chętnie odeszła od niego i zaczęłyśmy iść w stronę samolotu. Z daleka kiwałyśmy wszystkim.

Byłyśmy już prawie na pokładzie samolotu kiedy usłyszałam dźwięk sms. Był to Liam a treść brzmiała: Prawdy dowiesz się niedługo. Chciałbym ci powiedzieć, ale nie mogę. Życzę wam udanego lotu. Ten sms będzie mnie dręczył tak długo aż nie dowiem się ‘ prawdy ’.

Zajęłyśmy miejsca gdy Roksana odezwała się:

- Lexi czy mogę cię o coś spytać?

- Jasne.

- Czy ty i Liam?.. Czy coś was łączy?

- Coo ?! Nie! Ja kocham Nialla- powiedziałam, ale sama nie wiedziałam czy go kocham bo bałam się tej prawdy.

- Ok.. Bo wyglądacie jak para… nawet nie wiesz jak Niallowi było przykro kiedy zobaczył śpiącą cię u boku Liama.- powiedziała stanowczo

-  Oj dobra! Wiesz?! To nie moja wina, że nie wiem co robię podczas snu i sama się tak ustawiłam!- krzyknęłam

- Taaa jasne a te pożegnanie przed chwilą?- ciągnęła dalej ciekawsko

- Daj mi święty spokój!- wykrzyknęłam na co ludzie się spojrzeli ale ja miałam to gdzieś i odwróciłam się w stronę okna.

Przez całą drogę powrotną myślałam co kryję się pod słowem ‘ prawda’.

_______________________________________________________________________

No i wkońcu jest. Wróciłyśmy dopiero o 22 więc szybciej nie mogłam wstawić. Mam nadzieję, że nie macie nam za złe tej przerwy.10 komentarzy? Plisss  . Buziaaki :*

                            Kocham to zdjęcie bo też tam byłyśmy :3